Voorwoord mei 2020

Frontberichten

U kent ze vast wel van de televisie, de korte berichten van mensen die vertellen wat zij in hun werk meemaken. Wat begon in Italië als een hartenkreet van een verpleegkundige, is hier uitgegroeid tot een dagelijks terugkerend item. Zo komen er mensen uit de zorg, post/pakket bezorgers, vakkenvullers, politieagenten, logistiek medewerkers, en vele anderen aan het woord. Van al deze mensen wordt het werk op de één of andere manier beïnvloed door de aanwezigheid van het Corona virus. Ook in het ziekenhuis in Heerenveen kregen we te maken met de komst van het virus. Vanuit het zuiden van het land kwamen verontrustende berichten van overvolle IC- afdelingen, patiënten moesten worden verplaatst naar het noorden. Maar niet alleen de IC- afdeling van het ziekenhuis moest worden veranderd, ook andere afdelingen in het ziekenhuis moesten klaar gemaakt worden voor de opvang van patiënten. Er is in korte tijd ongelooflijk hard gewerkt door iedereen om aan alle landelijke eisen te kunnen voldoen. Door dit alles veranderde er veel, je kreeg een onwerkelijk gevoel als je het ziekenhuis binnen kwam. Een Unheimisch gevoel bekroop je wanneer je die lege ziekenhuishal zag. Patiënten mochten nog maar één bezoeker ontvangen, vrijwel de gehele dagelijkse gang van zaken binnen het ziekenhuis kwam tot stilstand. Er heeste spanning en onrust, wat zou er op ons afkomen, en op welke manier zouden we toch de kwaliteit van zorg kunnen waarborgen voor onze patiënten? Kwaliteit van zorg die we altijd hoog in het vaandel hebben staan? En dat was nog maar het begin. Toen de patiëntenstroom éénmaal op gang kwam, gelukkig lang zo erg en zoveel niet als in het zuiden van het land, volgden er nog meer restricties. De bezoektijden werden beperkt, op sommige afdelingen mocht (en mag) er zelfs helemaal geen bezoek meer komen. De weinige mensen die een patiënt dan nog wel ziet, zijn vermomd en ingepakt. Het gezicht bedekt met een mondkapje, haarnetje en spatbril en verder met een overschort en handschoenen aan. Voor zorgpersoneel is het  lastig om op deze manier een stukje medemenselijkheid te tonen. En het is moeilijk om te zien dat een zieke, kwetsbare mens zijn zorgen niet kan delen met zijn naasten in de buurt. Maar natuurlijk ondervindt iedereen in het dagelijks leven de gevolgen van de door de regering genomen maatregelen, hetzij in de privésfeer hetzij op het werk, of juist omdat het werk er tijdelijk of helemaal niet meer is. Mensen zijn bang, voor zichzelf of voor hun naasten. Hoe lang gaat dit nog duren, doe ik het wel goed, is er een betekenis voor dit alles?

Het antwoordt op deze vragen is er niet, iedereen doet het op zijn manier en probeert op zijn of haar manier er het beste van te maken. Claartje Kruijff, voorganger in oecumenische Dominicuskerk in Amsterdam verwoordde  het als volgt:

”Steek een kaars op en val weer stil. En laat het leven binnen komen. Het moois en het moeilijks. En verlang dat ieder krijgt wat hij nodig heeft. Jij en ik. Wij. De meest kwetsbaren het eerst. En dat we aan elkaar blijven denken. Ons oefenen in vertrouwen. Dat we ook onszelf blijven vertrouwen en voor elkaar betrouwbare ruimte blijven. Dat we ons laten dragen door de Liefde die groter is dan ons hart”.

Frontberichten waren er ook 75 jaar geleden maar dan wel van een hele andere orde.

Mondjesmaat kwamen er berichten over de verschrikkingen die de Duitsers hadden begaan, zoals verhalen over de concentratiekampen, maar ook over leed dat mensen persoonlijk trof, verlies van familieleden, vrienden.

Mensen hunkerden naar nieuws over bevrijding, weer zichzelf te kunnen zijn, te leven in vrijheid.

Wij mogen op 5 mei onze bevrijding vieren, nadat we op 4 mei stil staan bij degenen die voor ons de bevrijding mogelijk hebben gemaakt.

In deze tijd voelt het misschien wel extra bijzonder om de bevrijding te herdenken.

We hoorden vanavond (21 april) dat met name jongeren weer wat bewegingsvrijheid terugkrijgen, laten we dat zien als een nieuw start, een nieuw begin, dat dit ons ook vertrouwen geeft voor de toekomst.

Hoe lastig we deze situatie ook vinden nu we in onze vrijheid worden beknot, het is belangrijk dat we met z’n allen volhouden. Of zoals onze minister-president vanavond zei: ”De vrijheid van de één mag niet ten koste gaan van de gezondheid van de ander”.

Tine de Boer

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.