Een mooi aantal mensen heeft zich hiervoor aangemeld. Het is een prachtig document geworden. Hieronder leest u deze verhalen.
Binnenkort wordt dit document in een verzegelde pot geplaatst, om over 40 jaar, maart 2061, te worden geopend. Wij willen iedereen die hieraan heeft meegewerkt heel hartelijk danken voor de prachtige verhalen.
14 februari 2021
Het Bijbelboek Prediker 3 begint met de tekst “Voor alles wat gebeurt is er een uur”.
Tot nog toe leefden wij in een tijd waar van alles kon. En dat realiseer je je pas als het niet meer kan. Bijna een jaar geleden is het coronavirus ons land bin- nengekomen.
Premier Rutte kondigde op maandag 16 maart 2020, in een persconferentie, namens de regering, een lock- down af om verdere besmettingen met het virus tegen te gaan. Scholen dicht, winkels dicht, horeca op slot, sport aan banden, geen kapper, pedicure of masseur, werken vanuit huis, reizen alleen als het moet en ook de kerk moet op een andere manier de eredienst vieren.
Dat ons leven in één klap zo kon veranderen hadden we niet gedacht. We willen u laten weten hoe wij deze tijd beleven, wat we in moeten leveren, maar ook wat het ons brengt, wat we denken, hopen, verwachten en verlangen. U leest het in deze brief die onze kerkelijke gemeente u nalaat.
Vandaag is het Valentijnsdag. Een dag om liefde met de ander te delen. Wij delen, namens de Protestantse Gemeente Tjalle- berd – De Knipe, ons verhaal met u.
Wat ik merk is dat mensen het steeds moeilijker vinden om zich aan de maatregelen te houden, je ziet en merkt dat mensen gefrustreerd raken. Ook in mijn werk kom ik dat tegen, werd er in het voorjaar nog voor ons (zorgmedewerkers) geapplaudisseerd, ik krijg nu vaker boze mensen tegenover me die het niet eens zijn met de maatregelen en in hun onmacht nare dingen gaan zeggen/doen. Door het dragen van een mondkapje mis je ook een stuk non-verbale communicatie, die er soms voor kan zorgen dat een opmerking net even anders wordt geïnterpreteerd.
In iedere relatie is het belangrijk om tijdens de communicatie ook non verbale signalen op te vangen. Door het dragen van een mondkapje is dat zowel privé als ook in mijn werk lastig geworden. In de bijbel staat niet voor niets dat God soms ook spreekt van aangezicht tot aangezicht.
Om me heen merk ik dat mensen corona moe aan het worden zijn, het leven met de anderhalve meter samenleving, het ‘nieuwe normaal’ wat nooit normaal zal worden. En oké we willen best rekening houden met de kwetsbaren in de samenleving, maar ook ons eigen leven is belangrijk.
Wat ik ook steeds vaker zie is dat tijdens discussies, over de maatregelen en het vaccin, de standpunten verharden en dat er daarom binnen families/vriendengroepen het onderwerp angstvallig wordt gemeden, om zo ruzie te voorkomen.
Ik word er zelf ook wel eens onrustig van, waar is die stip op de horizon, tot wanneer gelden de maatregelen, wanneer is er groepsimmuniteit, en wanneer wordt het leven dan weer normaal? Of zou het nooit weer normaal worden?
Ik hoop en verlang dat we in de toekomst elkaar weer kunnen omhelzen, weer bij elkaar mogen komen en ook als kerkelijke gemeente weer samen mogen komen.
Dat een klein, voor het oog niet zichtbaar, virus zo een macht heeft over de gehele wereld. Het doet me denken aan de 7 plagen die staan beschreven in de bijbel. Het lijkt zich allemaal te herhalen.
In mijn werk is het alleen maar de noodopvang voor kinderen waarvan hun ouders een cruciaal be- roep hebben. Alle dagen lijken hetzelfde te worden. Geen samenkomst van kerk, muziek of sport. Het komt neer op zelfdiscipline, kerkdienst online en alleen oefenen met muziek en sport.>br>
Wat een geluk dat er sociale media is, hierdoor kunnen we toch enigszins ons verbonden voelen.
Toch, ondanks alles, hebben we kunnen genieten van 1 week winter. Eerst sneeuw en in het weekend heerlijk kunnen schaatsen op natuurijs. De natuur laat zich niet van zijn stuk brengen door het virus. Dat gaat ge- woon door. Wij mensen zijn afhankelijk geworden van het “systeem”. Wat zoals nu blijkt heel kwetsbaar is.
Met de woorden; hoop doet leven, zien we naar de toekomst.
Terugkijkend op inmiddels bijna een jaar coronaperikelen, blijkt uit verschillende gesprekken en reportages dat mensen deze periode als heel verschillend ervaren. Kleine kinderen – vaak onbezorgd, schoolkinderen hunkerend naar school en vriendjes, studenten met leerachterstanden, onzeker over de effecten op termijn, gemis aan sociale contacten, ondernemers angstig over hun bedrijf en hun medewerkers, werknemers over hun baan, zieken over extra risico’s en zo zijn er veel meer voorbeelden te bedenken.
Jonge pensionado’s, zoals wij, zijn vaak gezond, en meestal in de bevoorrechte positie van financiële zekerheid. Maar zij worden ook geconfronteerd met minder bezoek van kinderen en kleinkinderen.
Een rare tijd toch, geen Sinterklaasfeest, een in drieën opgesplitst “krystmiel”, geen familieweekend zoals gepland in mei, geen geplande reünie van eindexamenklas van de HBS van 50 jaar geleden, geen uitjes met vrienden, geen bijeenkomsten met gemeenteleden, en ga zo maar door.
Binnen onze gemeente heeft de titel van ons huidige beleidsplan – “Verbindend Verlangen” zodoende een niet van tevoren gedachte betekenis gekregen… Allemaal ellende? Nee, zeker niet! Wat een creativiteit levert deze tijd binnen onze gemeente op. Kijk naar de gerealiseerde activiteiten, zoals de prachtige startzondag in september 2020, waar we de vele zegeningen van deze tijd konden bekijken en ervaren.
Gelegenheidskoortjes bij toerbeurt tijdens de online- diensten, wel of niet van tevoren opgenomen.
Gemeenteleden die op een zondag samen naar een mooie film zitten te kijken, en daarna via het computerscherm met elkaar kunnen discussiëren.
De vele contacten die op een creatieve wijze toch tot stand worden gebracht.
Evenals andere schrijvers van deze kettingbrief ben ook ik, zijn wij allemaal denk ik, op zoek naar de stip op de horizon. Die stip is er zeker, ook al ligt die, zoals onze predikant zo mooi verwoordde, voorbij de horizon.
En er is natuurlijk het perspectief van het vaccin: op dit moment – februari 2021 – zijn er inmiddels zo’n één miljoen prikken uitgedeeld, dus is de hoop gevestigd op het vervolg van de vaccinaties.
We houden ons vast aan een tweetal thema’s van het afgelopen jaar: “Houd moed, heb lief” en “Leef met Perspectief”.
Het coronavirus heeft ons dagelijks leven de afgelopen maanden op zijn kop gezet. Tijdens de eerste, intelligente lockdown van maart 2020, werd lesgeven vanuit huis (ik werk in het middelbaar onderwijs) de norm. Lesgeven aan een digitale klas vol pubers mét kleine kinderen in eigen huis om voor te zorgen voelde als jongleren – voor beginners wel te verstaan – en het ging hier en daar ook niet zoals het zou moeten. Kinderen die tijdens de les om aandacht vroegen, pubers die problemen hadden met het volgen van de online lessen. Papa en mama waren om en om bij de kinderen, zodat de ander kon werken. Maar we hielden moed, hoop en zagen dat het nodig was om het virus zo snel mogelijk de kop in te drukken!
De lange, zonnige zomerdagen gaven kracht. Ik ervoer in die weken een enorme verbondenheid vanuit de gemeente. Door de appgroep “Stille verbinding” werden we gevoed en hadden we contact met elkaar. Ook het sturen van kaartjes naar ouderen heb ik als zeer bijzonder ervaren. We brachten kaartjes weg, mijn zoons maakten tekeningen die we bij de ouderen in het dorp langs brachten. Sommige ouderen namen contact op om te bedanken. Heel erg mooi, verbondenheid alom! Nu we in de tweede lockdown zitten, duurt het wel erg lang. De rek is eruit. Mensen willen sporten, op een terrasje zitten, naar het zwembad of het café. Jongeren maken zich zorgen om leerachterstanden, ondernemers hebben de deuren van hun zaak soms al maanden gesloten. In mijn naaste omgeving zie ik dat de zorgen omtrent het virus (en de nieuwere, Britse variant) steeds meer toenemen en dat dit soms zelfs tot depressieve klachten leidt. Wanneer kunnen we weer met wat meer mensen afspreken? Wanneer hoeven we niet meer bang te zijn dat de kwetsbaren om ons heen getroffen worden?
Het mooie aan deze periode is dat je wordt teruggeworpen op wat je zelf echt belangrijk vindt. Een wandeling met je gezin, met een boekje buiten in de zon, schaatsen op natuurijs (!). Het volgen van die ene, leuke cursus, omdat hij nu online wordt gegeven in plaats van in het zuiden van het land. We kunnen minder, we mogen minder, we doen minder. Nog niet eerder heb ik echter zoveel mogen genieten van mijn gezin en de omgeving waar we wonen. Dat stukje neemt deze lockdown mij niet af en daar ben ik heel dankbaar voor.
1 maart 2021,
Het begin van de meteorologische lente. Het eerste wat opvalt is dat er weer fietsende jongeren met een boekentas over het fietspad gaan. Ze mogen na een lange lockdown periode weer naar school. Wel op gepaste afstand en mondkapje op, maar toch het kan. Nu maar duimen dat ze zich aan de regels houden.
Ook kunnen we weer een afspraak maken bij de kapper, o zo fijn. De winkels mogen op afspraak klanten ontvangen, dus ook een beetje lucht voor de ondernemers. Helaas geen verruiming voor de horeca, die zit te springen om open te gaan. Uit protest zetten ze hun terras vol, met de stoelen op de kop.
Dit is te begrijpen, het is prachtig weer en iedereen wil van de eerste zonnestralen genieten met een hapje of drankje. Vandaag weer mensen en kinderen blij gezien. “Heb vertrouwen op God”, dit waren de woorden die onze vader tot ons sprak op zijn sterfbed.
Het komt goed. Houd moed en heb lief.
Het is vandaag 7 maart 2021. Nu inmiddels een jaar geleden dat corona in mijn leven is gekomen. Corona is geen persoon of drinken, maar een vervelende besmettelijke ziekte. Ik als jongen van 13 jaar heb er op vele fronten last van. Naast dat ik er zelf ziek van geweest ben, zijn er veel dingen die we niet mogen. We mogen niet naar school, want dan kunnen we andere kinderen besmetten, wel krijgen we via de iPad les. Alle lessen moeten we doen, zelfs de gymles. Hier bedenkt meneer dan een leuke opdracht voor bijvoorbeeld challenges of een hardloopopdracht. Dit doe ik dan samen met mijn moeder. Het vervelende aan de online lessen is dat we nu meer werkstukken / Power-Points moeten maken, zodat we daar een cijfer op kunnen krijgen. Toetsen maken gaat, via de iPad, soms wat moeilijk. Maar doordat ik niet naar school hoef te fietsen blijft er meer tijd over om een game spelletje te spelen op de computer. Ook mogen we geen voetbalwedstrijden spelen, gelukkig nog wel trainen.
Corona heeft ook zo zijn voordelen, want je wordt er wel creatiever van. De schoolopdrachten die we moeten maken met filmpjes, verjaardag vieren door gebakjes rond te brengen bij mijn neefjes en nichtjes, in plaats van dat zij bij mij komen. Ook heb ik er wel veel van geleerd, omdat we meer zelfstandig moesten werken met computer en iPad.
Ik hoop wel dat het heel snel weggaat, want ik ben er nu wel een beetje klaar mee.
Ik wil weer lekker chillen met vrienden, voetbalwedstrijden spelen en een survivalrun lopen.
Heeeeellllleppp, ik wil graag weer de normale wereld.
Hallo, ik ben Amarens, het zusje van Matthys. Ik ben 10 jaar oud. Ik baal er heel erg van dat we momenteel niets mogen/kunnen vanwege de corona. In het begin, nu een jaar geleden, mochten we helemaal niets. We mochten niet spelen, niet naar school, niet sporten. Erg vervelend en saai vind ik dit. Het enige voordeel voor mij was dat ik tijdens de lockdown bijna alles zelf mocht bepalen. Ik kon lekker uitslapen, mocht zelf kiezen welk huiswerk ik ging doen, als ik het maar afmaakte. Tijdens de 2de lockdown moest ik naar een andere school, dit was heel spannend, want ik was de enige van mijn eigen school, maar het mooie daaraan is dat ik nu 3 nieuwe vriendinnetjes erbij heb. Ik heb nu alleen wel een hele grote wens, die wens is dat corona weggaat.
Ik wil weer leuke dingen doen, naar de film, met heit en mem op vakantie en dan op een terrasje wat drinken. Ik ben er zoooooo klaar mee.
Een virus bepaald de manier van leven van de wereldbevolking. Wat is er veel veranderd sinds we het woord Corona/Covid 19 hebben leren kennen. Al onze gewoonten en zekerheden zijn ineens niet meer zo gewoon en zeker. Heel bijzonder hoe iedereen zich in de 1e “Lockdown” schikt naar de regels die ons worden opgelegd. Hoe we al onze vrijheden opgeven om ervoor te zorgen dat ons zorgsysteem ”het aankan”. Op straat loop je met een boog om elkaar heen.
En wat is het stil om ons heen. In die stilte is het net of de vogels ineens veel mooier zingen en de lucht lijkt veel blauwer zonder al die witte strepen van de vliegtuigen. Ik geniet ineens veel intenser van de natuur.
Zo verwarrend ook. De ene zondag zit je nog met elkaar in de kerk, zing je uit volle borst de liederen en na de dienst koffiedrinken met elkaar. En dan is het ineens al een jaar lang stil en leeg in de kerk. Gelukkig hebben we de techniek, die het mogelijk maakt dat we via een live-verbinding ”aanwezig” kunnen zijn in de kerk.
Gemeenteleden, die solo of in een klein groepje de liederen voor ons zingen, geven de diensten een vertrouwde uitstraling. Een predikant die eerst aarzelend maar gaandeweg met steeds meer vertrouwen via de computer bij ons in de huiskamer komt en ons bemoedigd met zijn diensten. We leren hoe het is om met elkaar via computerverbindingen te vergaderen, maar ook activiteiten zoals een passiekring, samen film kijken, een pubquiz en paarskaarsen maken via een streamverbinding schept toch weer verbinding met elkaar.
Maar na een jaar waarin we in de zomer weer wat meer ”mochten”, zitten we nu weer in een 2e ”Lockdown” en het voelt zwaarder en het is moeilijker om vol te houden en rekening te blijven houden met de kwetsbaren onder ons.
Toch komt heel langzaam die stip achter de horizon steeds dichterbij. Zal dan de lofzang weer uit vele monden mogen klinken in uw Huis o Heer? Wat zal dat mooi zijn.
Vanmorgen in de dienst kregen we de bemoediging mee: God bestaat, Hij is er en Hij zal er zijn. Hij was bij Mozes in de brandende braamstruik, maar Hij is ook bij ons in onze wereld met Corona.
En hoe de wereld er straks uit ziet? Wij weten het niet, maar het komt vast goed, want Hij is erbij!
De coronacrisis is een groot onderwerp in 2020 en 2021.
Het is volhouden met de hoop op verbeteringen die hopelijk snel komen. Het leert mij blij te zijn met wat ik heb: goede laptop, vrienden, een gitaar, eigen kamer met genoeg ruimte, relaties met mensen, games en de mogelijkheid om online toch contact te houden met mijn vrienden en familie. Het laat me nadenken over wat ik belangrijk vind. Ik vind het namelijk belangrijk om met mijn vrienden en vriendin in contact te blijven, me niet af te sluiten van de wereld en focussen op betere tijden. Ik vind het lastig om mijn vrienden minder of niet te kunnen zien, je bent veel meer op jezelf aangewezen.
Ik ga ’s avonds na 9 uur niet naar buiten in verband met de avondklok, die er is om feesten te voorkomen, om de besmettingen te beperken. Ik heb heel veel aan mijn muziek, het laat me afdwalen van mijn zorgen.
Ik vond de coronacrisis heel erg stom, maar ook wel een beetje leuk, want wij gingen een keertje naar het dolfinarium en Corpus en toen was het heel rustig en dat was wel heel erg fijn. Ik vond het stom omdat we thuis moesten werken en dan kon ik niet mijn vriendinnen zien, maar wel op beeld en daar houd ik niet van. Soms was het ook wel fijn, want dan was ik eerder klaar, ongeveer 12 uur ’s middags. En mijn vader en moeder hielpen mij dan met sommige sommen. En ’s middags speelde ik vaak met Mieke. En met oud en nieuw was ook leuk want toen kwamen mijn bff (best friend forever) en haar vader, moeder en haar zusje.
Het was best wel leuk dat ik thuis mocht zijn en niet naar school toe hoefde. Ik moest wel veel huiswerk doen in groep 3, maar het moest ook wel weer. Mem en heit hielpen me ermee. En we hadden een leuk zwembad in de tuin, want we mochten niet met veel mensen naar het strand. We konden nog wel spelen met onze vriendinnen, Ilse en Mieke. En ik heb een verzorgpaard bij buurman Eelke en die heet Jufferta en ik help ook mee met melken in de melkput.
Ik was een week aan het werk met mijn nieuwe baan en toen kwam de lockdown. Doordat ik een essentieel beroep had mocht ik doorwerken. Helaas heeft het niet mijn gewenste droombaan opgeleverd en heeft corona niet meegeholpen om dit tot een mooi eind te brengen.
In de weekenden konden we niet op bezoek, maar eigenlijk vond ik dat wel lekker. Even geen verplichtingen en tijd voor mezelf en bijkomen van een drukke tijd, het voelde prima in het begin. Vakantie had gekund, maar we wilden niet te veel beperkingen en zijn thuis gebleven en hebben vele dagtochten gemaakt naar dierentuinen, musea en pretparken. Het was er rustig en dat heeft zijn voordelen ook weer, want je kunt alles beter bekijken.
Ik mis wel het samenzijn in onze kerk, ook al zijn de onlinediensten erg mooi en wordt er toch van alles ondernomen. Maar even dat gesprekje met die of een onderonsje met die ander. Toch is het mooi dat er zoveel creativiteit is in onze gemeente, echt heel bijzonder voor zo een kleine gemeente. Ik hoop dan ook dat over 40 jaar dit er nog steeds is en dat er mensen zijn die ons kerkje in stand blijven houden. Wat zou dat mooi zijn zeg.
Gelukkig wordt op het moment van schrijven ook de lockdown iets minder streng. Irene mag volgende week weer naar zwemles en in de winkels mag iets meer bezoek. En weet je wat het mooiste zou zijn, dat ik over 40 jaar er nog ben en dan deze brief mag lezen. Hoe denk je dat de wereld eruit ziet? Moeten we leren leven met virussen en andere kleine micro-organismen?
Welke andere bedreigingen zijn er? En hoe gaan we met deze bedreigingen om?
If we can beat them, join them?!
Hoe gaan we met andere werelddelen om? Laten we ze links liggen of gaan we helpen? Maar ook in onze eigen omgeving, wat doen we? Gaan we meer onderzoek doen en meer ziekenhuizen bouwen? En gaan we samen één richting op of versplintert de bevolking nog meer?
Vragen/zorgen voor de toekomst, maar zullen wij afspreken dat ons kerkje die druppel op de gloeiende plaat gaat worden of de wel bekende steen die in het water wordt gelegd en zo een verandering teweegbrengt in de stroom. Zullen we de handschoen oppakken? Ik ga ervoor!
Vandaag is het 11 maart 2021 en het is alweer een jaar geleden dat de corona is begonnen.
Wat is er veel gebeurd het afgelopen jaar. Of …juist niet? We zijn allemaal, en dan bedoel ik iedereen in het land en over de hele wereld, op de rem gezet. Al vrij gauw zaten we thuis de kinderen “thuisonderwijs” te geven. In het begin is het even wennen, want je moet weten wat de computerprogramma’s zijn waarmee de kinderen werken, inclusief de inlogcodes. En dan is het ook belangrijk dat je de dagelijkse planning goed in de gaten houdt, want voordat je het weet heb je al vroeg in de ochtend een “Google meet”.
Na een paar weken in dit schoolritme te zitten, begint het ook al gauw te wennen. ’s Ochtends vroegtijdig met de kinderen aan tafel zitten en dan loopt het wel los. Dagelijkse discipline. Niet altijd leuk, maar als gezin zit je dan wel gauw in het nieuwe ritme. Op een gegeven moment mogen de kinderen weer voorzichtig naar school en dat is voor jezelf als moeder heel lekker, want dan kun je weer wat meer een eigen invulling geven aan de dag. Het geeft weer een stukje vrijheid en de leerkrachten nemen hun rol weer over.
Ook de zomervakantie was een beetje anders want we zijn gewoon thuisgebleven. Dat was voor ons geen groot probleem, want dan vermaak je je op een andere manier en je gaat af en toe een dagje uit en op deze plekken (dierentuin, speeltuin) is het vaak rustiger.
Wel heeft deze coronaperiode mij nog meer bewustwording gegeven. Omdat ik de afgelopen jaren veel thuis was, word je automatisch meer met jezelf geconfronteerd en dus ook veel met je eigen gedachten. Dit is zeker niet altijd gemakkelijk, maar je leert jezelf nog beter kennen. Of dit nou leuk is of niet haha, het levert zeker meer bewustwording op! En ook nog duidelijker het besef van wat je hebt. Een fijn huis en een ruime tuin. Ook is er alle ruimte voor de kinderen en voor ons om lekker door de straat te wandelen en/of te fietsen. Een blokje om te lopen door het dichtstbijzijnde bosje wordt nog meer gewaardeerd. Even het hoofd laten uitwaaien!
Ook geloof ik dat wij allemaal, over de hele wereld, naar een hoger bewustzijn worden getild. Dit is zeker niet gemakkelijk en het kan voor ons allemaal heel confronterend zijn, maar ik hoop en vertrouw erop, dat wij met z’n allen naar een wereld gaan en dus in een wereld komen te leven waarin veel meer verbinding zal zijn. Omzien naar elkaar. Een wereld waarin alles veel opener, liefdevoller en eerlijker is. Waarin geld, macht en grote ego’s wat minder een rol gaan spelen en dat er meer wordt geleefd vanuit ”gelijkwaardigheid”, liefde en respect. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe de wereld er over 40 jaar eruit ziet;) en hoe het met ons allemaal gaat, hier op aarde….of misschien in een andere dimensie. Tja, wie zal het zeggen?
Beste lezer, ik wens jou veel geluk, wijsheid en liefde toe!
Het jaar des Heeren 2020, het jaar van corona. Ik heb het ervaren als best een fijn jaar. In februari hebben we geschiedenis geschreven door voor de plaatselijke school een theaterachtige voorstelling van Jona te geven. In diezelfde maand ben ik 60 geworden en dat heb ik gevierd met familie en de kinderen en hun ouders die in onze kinderopvang komen. Het was het laatste feestje van het jaar. Een paar weken later moesten we afstand houden van elkaar. Het coronavirus ging het leven bepalen. Alles werd stilgezet. De eerste weken waren vreemd, er was hier niks aan de hand en toch vrat het energie. Ik besefte hoe kwetsbaar het leven is, hoe afhankelijk ik van God mag zijn. Dat Hij voor mij zorgt. Ik ervaarde vooral rust.
Ouders die hun kinderen naar onze kinderopvang brachten moesten afscheid nemen bij het hekje. De scholen gingen dicht. Ons huis was de hele week gevuld met kinderen en drukker dan normaal. Er moest huiswerk gemaakt worden, zelfs de kleuters waren gretig om werkjes te doen. Het mooie voorjaarsweer zorgde ervoor dat er veel buiten gespeeld kon worden. Het waren gezellige weken. Door de drukte overdag was de rust van de avond welkom.
Ik heb genoten van de rust, genoten van het kamperen in de zomer. Zee, strand en wandelen in bossen, waar je bijna niemand tegenkwam. Het ontdekken van landwinkels. Elk weekend zijn we als gezin samen. De plaatselijke boodschappen bestel ik online.
Na de zomer was het weer mogelijk om drie keer Kliederkerk te houden en een paar keer Kinderkring, tot de besmettingen weer opliepen. Het maken van een adventsslinger voor de kinderen en het meewerken aan de interactieve Kerstgezinsdienst online, heeft mij veel voldoening gegeven. Voor mij was er dit jaar een goede balans tussen rust en activiteit.
